فعل های امری برای بیان دستور یا خواهش بکار می روند. وقتی میخواهیم خواسته ی خود را به صورت مستقیم بیان کنیم، از جملات امری استفاده می کنیم. شایان ذکر است که در آلمانی مثل فارسی حالت امری فقط برای دوم شخص مفرد و جمع وجود دارد. 

جملات دارای فعل امری، حالت دستوری و امری خوانده می شوند. قصد جملات دستوری این است که به مردم بگویند چه کاری انجام دهند. این جملات در مکالمات روزمره بسیار پر کاربرد هستند اما در نوشتن متن های ادبی آلمانی به کار نمی آیند. همچنین جملات دستوری نیاز به یک مخاطب دارند که یا با یک نقطه و یا با علامت تعجب پایان میابد. در ادامه با ویژگی های آن ها بیشتر آشنا می شویم.

ساختار گرامری حالت امری در زبان آلمانی

ساختار گرامری حالت امری در زبان آلمانی، بسیار ساده است اما با توجه به مخاطب ممکن است تغییر کند. 

دوم شخص در زبان آلمانی

دوم شخص محترمانه (Sie): در این ساختار فقط باید قبل از ضمیر مصدر فعل را قرار دهید. 
Gehen Sie!
بروید!
فعل "gehen" (رفتن) برای یک جمله امری در حالت مصدری استفاده می ‌شود.
Seien Sie ehrlich!
صادق باشید!
فعل "fahren" (رساندن) برای یک جمله امری در حالت مصدری استفاده می‌ شود.

دوم شخص جمع در زبان آلمانی

دوم شخص جمع (ihr): فعل امری در دوم شخص جمع، دیگر نیازی به فاعل و ضمیر ندارد و خود فعل نشان دهنده ی مخاطب می باشد و به همراه فعل صرف ‌شده مورد استفاده قرار می گیرد.

Geht!
بروید!
Seid ehrlich!
صادق باشید!

دوم شخص مفرد در زبان آلمانی

دوم شخص مفرد (du): ساختن حالت امری برای مخاطب قرار دادن دوم شخص مفرد (du) معمولا از طریق حذف نشانه مصدری (en) از مصدر ایجاد می ‌شود. در صحبت‌ کردن سطح بالا گاهی یک e هم به انتهای برخی افعال اضافه می‌ شود، اما در محاوره عادی و دوستانه تنها حذف کردن en کافیست. به مثال‌ های زیر توجه کنید:

Geh(e)!
برو!
Sei ehrlich!
صادق باش!

ارسال دیدگاه :

ارسـال